Een 1:1 interstage van AE-Europe met amorfe kern
Kernmateriaal.
Wellicht
het meest bepalend voor de geluidskwaliteit van een transformator? De
gewonden spoel is immers afhankelijk van de reactietijd/snelheid
van dit materiaal. Hoe sneller de kern hoe sneller het geluid? Gaat dit
ten koste van de geluidskwaliteit?; Transistors zijn ook
snel...
;-)
Sinds een aantal maanden heb ik een 1:1 interstage van AE in gebruik
met 0.05mm gelamineerd kernmateriaal. Dit is vreselijk dun, tegen amorfe
aan. De kwaliteit van deze interstage is subliem, niet alleen gehoormatig
maar ook op de meetbank (zie ook "line
out AE"). Ook uitgangs-trafo's doen het overigens uitstekend
met dit kernmateriaal! Zoals gezegd is amorfe sneller, niet alleen
sneller qua reactietijd maar ook sneller in verzadiging bij een continue
ruststroom. Dit impliceert dat de amorfe kernen veelal groter dienen
te zijn dan de dikker gelamineerde exemplaren. Nu is grootte veelal
geen probleem, echter dit amorfe materiaal is ook een
behoorlijke factor duurder...
Prestaties.
Op "Mystique" staat
als line-out een 5K 1:1 transformator met 0.05mm kernmateriaal welke
is vervangen door eenzelfde exemplaar, iets groter qua fysieke afmetingen,
met amorfe kernmateriaal. De bandbreedte is nagenoeg gelijk gebleven:
van 10hz tot 65Khz bij -3dB. Het mooie van deze meting schuilt 'm vooral
in het achterwege blijven van een nare opslingering in het hoog (resonantie)
hetgeen meestal een ook een nadelig effect heeft in het audiobereik.
Volgens AE is bij deze uitvoering de toegestane ruststroom 50mA.
Hoe klinkt dat...
Zoals de meeste componenten heeft ook deze transformator een inspeelperiode
nodig om op klank te komen. Onderschat dit niet! Tijdens de inspeelperiode
"fluctueert" de klank behoorlijk en kan je op het verkeerde
been gezet worden: oordeel dus niet te snel! Na een goede 2 weken
spelen laat deze amorfe variant goed van zich horen: supersnel, zowel
in hoog- als in laagweergave en iets minder "gekleurd" dan
de 0.05mm variant. Deze verschillen zijn onmiskenbaar en zeker
niet marginaal te noemen. Eigenlijk heeft deze trafo niet echt
één specifiek sterke karakteristiek maar excelleert op alle
(audio)vlakken.
Deze amorfe interstage is m.i. zeer analytisch, zonder enig spoor van scherpte in hoogweergave, met nagenoeg geen kleuring die zijn geld meer dan waard is... gewoon top dus!
Te verkrijgen bij: AE-Europe
Via e-mail werd ik (terecht) gewezen op mijn tekortkomingen op technisch gebied betreffende permeabiliteit en hysterse van verschillende kernen:
"
Van: martin
mug
Aan: rob - at - dhtrob.com
Onderwerp: foei
Rob!
Rob, In je laatste update, de behandeling van de 1:1
interstage, ga je lelijk in de fout. De term "snel" is volledig verkeert
gekozen m.i.z.
1) De gevoeligheid om per winding een magnetischveld
op te bouwen heet permeabiliteit (µ relatief) en in volgorde
van gevoeligheid: amorf ijzer, SiFe, permaloy (met permaloy de hoogste
gevoeligheid). Dit zou je snelheid kunnen noemen, amorf ijzer
zit dus lager dan silicium ijzer.
2) De hysterese. Bij magnetisering
doorloopt de kern een soort lus, de hysteris lus. Dit is een soort
dubbele S waar de ruimte tussen de beide S-sen de verliezen bepaald.
Amorf ijzer heeft veel lagere hysteris verliezen dan silicium ijzer.
Wat jij waarneemt zijn de lagere hysteresis verliezen + het
feit dat die S vorm in SiFe bij amorf grotendeels verdwenen is (een
plat geslagen O voor amorf).
Het komt er op neer dat kleine signalen eerder verdwijnen in SiFe dan in amorf
ijzer en dat bij amorf ijzer minder kleurig is i.v.m. de hysteresis
lus die rechter is .
Martin
"
Bedankt Martin voor de duidelijke uitleg/les(?)! Wat mijn waarneming qua "sneller" betreft: binnen mijn (audio)referentiekader past dit goed bij de kwaliteitswinst in klank die deze interstage met zich meebrengt t.o.v. de 0.05mm variant...
Klik hier voor meer informatie over "hysterese" en "permeabiliteit".
_______________